Dakhla hebben we inmiddels verlaten (maandag 22 oktober) om koers te zetten naar Dakar, Senegal. Het vertrek uit Dakhla heeft wederom weer een dag gekost om de heren van politie, douane en de haven ervan te overtuigen dat ze allemaal even belangrijk zijn. Door een fout bij de douane in Agadir stonden er verkeerde nummers in paspoorten waardoor op het vliegveld, bij het hoofdkantoor van de douane, alles uitgezocht moest worden. Rond 16.00 zijn we uiteindelijk uitgeklaard en hebben we voor het donker nog de haven en baai kunnen verlaten.

Ondanks dat het erg lekker was bij een lunchhut in Dakhla voel ik me de eerste dag niet zo best, toch iets verkeerds gegeten... Gelukkig hebben we de eerste nacht een rustige halve wind van 8 kn en voel ik me beter als dinsdag de wind begint aan te trekken. Dinsdag en woensdag veel mijlen kunnen maken met windkracht 5/6 uit het noorden. D’r was alleen helemaal niks te zien, geen schepen, geen vogels, geen vliegende vissen. geen dolfijnen of walvissen , helemaal niks. Het hoogtepunt van deze twee dagen was dat ik beet had met mijn zelf gemaakte aasvisje wat achter de boot hing, niks gevangen… Wat het wel aangenaam maakt is dat je dag en nacht in een korte broek zonder shirt kunt zeilen!

Helaas te vroeg gejuicht… Donderdag toch weer last van de Marokkaanse worstjes en niet zo’n klein beetje ook. Gelukkig was het een rustige nacht en heeft Hennie de wachten alleen gedraaid. Ik ben bij mijn vriend de porseleinen sphinx gebleven. De volgende dag maar eens begonnen aan een flinke portie Imodium en ORS. Dat heeft tot een mooie verstopping geleid en voel me de dag erna dus weer prima, heerlijk AGV’tje (aardappelen, groente, vlees) gegeten van UNOX gehaktballen uit blik, wortelen en Portugese piepers. De verdere tocht naar Dakar is rustig verlopen met een mooie aankomst dankzij een grote groep dolfijnen die ons kwam binnen halen bij de kaap van Dakar.

Nadat we om het voormalig Nederlandse eiland Goeree zijn gevaren, wat gebruikt werd als distributiecentrum voor slaven naar de west, komen we aan bij de Yacht Club Dakar. Bij deze club zitten weinig zeilers uit Dakar zelf maar hangen vooral veel zeezwervers rond die in allerhande aftandse zeilbootjes voor het strand liggen en overdag in het clubhuis zijn. De Yacht Club voelt een beetje aan als een hostel, iedereen deelt van alles met elkaar. Zondag had iemand een dorade gevangen, een ander een barracuda en wij hadden nog diepvries sardines en rijst. Zo heb je toch al snel een bbq met 12 man , die allemaal verschillende talen spreken maar dezelfde passie hebben. De sterke verhalen over stormen, grote vissen, malaria aanvallen en diefstal zijn er in overvloed. Verder is de Yacht Club opgezet als een soort compound met beveiliging aan het hek, een zeilmaker, watersportwinkel (hok), mevrouw die de was doet met de hand, een ander die kleding en koekjes verkoopt, een kampkeuken en bar. Buiten de compound is het allemaal wat onveilig en vies. In de baai drijft afval in de vorm van geitenkoppen en schapenvellen rond en is zwemmen dus niet handig (de eerste dag wel gedaan bij aankmost). Overdag is het veilig om over het strand te lopen maar ’s avonds kun je beter over de weg lopen als je niet overvallen wilt worden.

Het centrum van Dakar ligt met de taxi ongeveer 10 minuten bij de CVD vandaan. Hier is het ook weer een feest om met een taxi te nemen (de chauffeur woont in de taxi). Deze barrels hebben vaak doorgezakte veren, meer deuken dan strak plaatwerk wordt er halverwege gevraagd voor een beetje geld voor wat benzine. De stad is een grote chaos, mensen die op allerlei manieren iets proberen te verkopen, liggen te slapen op straat, motorblokken uit elkaar halen op een kruispunt waar iemand anders volgas op zijn met de motor op het achterwiel voorbij komt. Super leuk! Als blanke kun je echter niet rustig in Dakar rondlopen. Overal klampen mensen je aan om iets te verkopen, te bedelen, of om te vragen of je werk voor ze hebt. Gewoon een praatje maken met iemand of vragen om de weg te wijzen loopt standaard uit op het vragen om een gunst. Bij CVD is dat gelukkig ander en is iedereen behulpzaam en in voor een praatje. Hier hebben we maatpakken aan laten meten door mama Biyou, koekjes gekocht van mama noga en de was (met de hand laten doen) door weer een andere mama.

Het eiland Goeree hebben we ook bezocht maar dat was een soort Vollendammerdijk, alleen maar toeristen en mensen die zich opdringen als gids. Wij besloten om zelf het eiland te verkennen en zijn de achterafstraatjes ingegaan… Mooi maar heet! Daarna een verkoelende duik genomen in het haventje van Goeree met een zwemwedstrijd tegen lokale jongens. Niet gewonnen, nog wat verzwakt door de Marokkaanse worstjes denk ik…

Dakar was mooi om mee te maken. Gedurende de dag het gekrioel van mensen, dieren en auto’s in de stad en ’s nachts het geluid van de branding, trommels en zingende mensen op het strand. Ondanks dit alles was ik toch blij weer naar zee te gaan voor een korte trip van 100 nm naar Gambia.