Eindelijk zijn we vertrokken! Na een week wachten op onderdelen voor de boom van de Mathiba (die nooit zijn aangekomen door de douane) hebben we de trossen los gegooid en vertrokken uit Agadir. Ter afsluiting heeft havenmeester Samir een borrel aan het zwembad georganiseerd ( met bier).

Vrijdag 12 oktober zijn we vertrokken richting Dakhla, 600 nm ten zuiden van Agadir. De douane liet echter een halve dag op zich wachten met uitklaren, het vrijdagmiddag gebed kwam tussendoor… Vervolgens die tijd meer dan goed gemaakt met 20 knopen bakstag over de golven vliegend met meer dan 10 knopen. De eerste nacht was hierdoor een beetje onrustig door de vele lokale vissers en het constant trimmen van de zeilen. De dagen daarna steeds wind in de rug gehad, weinig scheepvaart verkeer en heldere warme nachten. Het leek erop dat we de eerste vis tot sushi konden maken maar helaas brak de lijn en werd het toch weer nasi. Meerdere keren dolfijnen voor de boeg gehad en vliegende vissen aan het dek.

Dakha zijn we aan het eind van maandag middag aangelopen. Het stadje ligt op de punt van een veertig kilometer lange landtong in zee, de baai die hierdoor ontstaat scheidt het stadje van de Sahara en is officieel (volgens de mensen hier) Marokkaans. De andere twee schepen van de toertocht zijn eerder aangekomen dan wij doordat die op de motor zijn gaan varen bij windstilte. Bij aankomst stond een welkomst comité te wachten van elf man van onder andere douane, immigratiepolitie, havenautoriteit, marine inlichtingen, nationale politie en havenmeester. Die hebben ongeveer twee uur nodig gehad om allemaal hetzelfde op te schrijven, met betrekking tot scheeps- en persoonpapieren. Verder werd er nadrukkelijk gevraagd ‘waar’ we waren… Het is hier dus geen Mauritanië, westelijke- of Spaanse Sahara maar Marokko! Volgens de Nederlandse overheid is het ‘betwist gebied’ wat wel duidelijk werd door de vele UNHCR auto’s in de stad. Van onrust is absoluut geen sprake, hele vriendelijke mensen en totaal geen dreigend gevoel.

De vissershaven waar we ingeklaard zijn ligt ongeveer 2 km van de stad waar je voor €1,50 met de ‘petit taxi’, die vaak gedeeld wordt met meerdere mensen, naar toe kunt. Ik zat als eerst in de Peugeot 205 waarna er nog 3 vissers bij kwamen en 50 liter verf… Volle bak en de 205 volledig door zijn vering. De chauffeur vond snelheid en het ontwijken van gaten in de weg de uitdaging in zijn werk denk ik… Gierende banden!

In de vissershaven liggen de oude klassieke tonijnvissers en aan de andere kant de grote sardine hektrawlers. Door een rondje door de haven te lopen en een praatje te maken met de vissers aten we de eerste avond tonijn Sushi, de tweede tonijn steak, en de derde avond bbq met sardines en zeebraam… Voorlopig wel even genoeg vis gegeten! Na veel overleg hebben we ook eindelijk toestemming van de kolonel om een mijl de baai in te gaan en voor een hotel voor anker te gaan, eindelijk weg van de stinkende vissershaven met zijn vliegen.

Het stadje zelf is nog lang niet zo westers als steden als Agadir en Marrakesh. Hier kun je schapen en kippen kopen op de markt, komt er een jeep voorbijrijden met een kameel achterin en zijn de mensen oprecht vriendelijk zonder meteen iets van je te willen. In de achterafstraatjes is prima te eten. Met Hennie ben ik naar een lunchhut gegaan waar de meeste rook uit kwam. Daar werden op een soort bloembakken de worstjes en gehaktballen gebakken die worden geserveerd met brood, sambal en tomatensalsa. Ondanks de vele vliegen, het ranzige interieur en de ventilatie gaten in het golfplaten dak was het heerlijk, tot nu toe nog nergens last van! De kosten van een zoiets voor twee personen met drinken zijn €2,80 fantastisch land!

Vandaag eten we bij de hoteleigenaar die bij de kolonel heeft gezorgd dat we het militair gebied in mogen. Maandag vertrekken we voor een 600 nm lange trip naar Dakar, waar we met een dag of vier zullen aankomen en waarschijnlijk weer een feest hebben met inklaren.

TIA (This Is Africa)